Przejdź do zawartości

Wacław Depo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Depo
Ilustracja
Wacław Depo podczas procesji św. Stanisława w Krakowie (2019)
Herb duchownego Ad Christum Redemptorem hominis
Ku Chrystusowi Odkupicielowi człowieka
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

27 września 1953
Szydłowiec

Arcybiskup metropolita częstochowski
Okres sprawowania

od 2012

Biskup diecezjalny zamojsko-lubaczowski
Okres sprawowania

2006–2011

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

3 czerwca 1978

Nominacja biskupia

5 sierpnia 2006

Sakra biskupia

9 września 2006

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 września 2006

Miejscowość

Zamość

Miejsce

katedra Zmartwychwstania Pańskiego i św. Tomasza Apostoła

Konsekrator

Józef Michalik

Współkonsekratorzy

Zygmunt Zimowski
Jan Śrutwa

Wacław Tomasz Depo[1] (ur. 27 września 1953 w Szydłowcu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii dogmatycznej, rektor Wyższego Seminarium Duchowego w Radomiu w latach 1990–2006, biskup diecezjalny zamojsko-lubaczowski w latach 2006–2011, arcybiskup metropolita częstochowski od 2012.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 września 1953 w Szydłowcu[1]. W 1972 ukończył tamtejsze Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza[1][2].

Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 3 czerwca 1978 w katedrze sandomierskiej biskup Piotr Gołębiowski, administrator apostolski w Sandomierzu[3][4]. Magisterium z teologii dogmatycznej uzyskał w 1980 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Na tej uczelni kontynuował studia w zakresie teologii dogmatycznej w latach 1980–1984. W 1982 uzyskał licencjat, a w 1984 doktorat na podstawie dysertacji Chrystus kerygmatyczny w nauce M. Koehlera[5][1].

Prezbiter

[edytuj | edytuj kod]

Po otrzymaniu święceń kapłańskich w latach 1978–1980 pracował jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Stromcu[6]. W latach 1984–1990 był duszpasterzem akademickim w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu[1].

W diecezji radomskiej pełnił funkcję dyrektora ds. życia konsekrowanego zakonów żeńskich[1], wszedł również w skład rady kapłańskiej i kolegium konsultorów[5]. Od maja do sierpnia 2006 pełnił funkcję współprzewodniczącego Rady Programowej Radia Maryja ze strony Konferencji Episkopatu Polski[1][7].

Został mianowany kanonikiem honorowym kapituły katedralnej sandomierskiej oraz prałatem kustoszem kapituły Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej. W 2004 Jan Paweł II nadał mu godność prałata honorowego Jego Świątobliwości[1].

Działalność naukowo-dydaktyczna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1984–1989 był ojcem duchownym księży diakonów w Radomiu[8]. W 1989 został wicerektorem[9], a od 1990 do 2006 sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu[10]. Od 1984 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej, teologii ekumenicznej i wstępu do teologii w Wyższym Seminarium Duchownym i Instytucie Teologicznym w Radomiu, a od 1992 z teologii dogmatycznej w Kolegium Teologicznym Diecezji Radomskiej[1]. W latach 2000–2006 pracował jako adiunkt w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie – Instytut Teologiczny w Radomiu, a w 2007 został wykładowcą w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie[1][11].

W latach 1995–1999 pełnił funkcję przewodniczącego Metropolitalnego Zespołu ds. II Synodu Plenarnego oraz członka Komisji Rektorów ds. Ratio studiorum. W 1999, 2002 i 2005 był wybierany na przewodniczącego Konferencji Księży Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych[1]. W Konferencji Episkopatu Polski w latach 2001–2006 był członkiem konsultorem Komisji ds. Duchowieństwa i Rady Naukowej[1].

Biskup

[edytuj | edytuj kod]

5 sierpnia 2006 po przyjęciu przez papieża Benedykta XVI rezygnacji Jana Śrutwy został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji zamojsko-lubaczowskiej[12][13]. Ingres do katedry Zmartwychwstania Pańskiego i św. Tomasza Apostoła w Zamościu, w trakcie którego otrzymał święcenia biskupie, odbył 9 września 2006[11]. Głównym konsekratorem był Józef Michalik, arcybiskup metropolita przemyski, zaś współkonsekratorami Zygmunt Zimowski, biskup diecezjalny radomski, i Jan Śrutwa, biskup senior diecezji zamojsko-lubaczowskiej[3]. Następnego dnia odbył ingres do konkatedry bł. Jakuba Strzemię w Lubaczowie[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Ad Christum Redemptorem hominis” (Ku Chrystusowi Odkupicielowi człowieka)[14].

29 grudnia 2011 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą częstochowskim na miejsce Stanisława Nowaka[15][16]. Ingres do bazyliki archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie odbył 2 lutego 2012[9]. 29 czerwca 2012 otrzymał z rąk papieża paliusz[17].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w latach 2012–2022 był przewodniczącym Rady ds. Środków Społecznego Przekazu[18], w 2006 objął funkcję asystenta (delegata) przy Krajowej Radzie Katolików Świeckich[19], a w 2012 delegata ds. Stowarzyszenia Żywego Różańca[20]. W 2022 został członkiem Rady Stałej[21], ponadto wszedł w skład Komisji Duchowieństwa, Sekcji Nauk Teologicznych Komisji Nauki Wiary, Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych, Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce 2016 r. oraz Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016 r.[22] W 2006 został przewodniczącym Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni[23].

W 2017 został kapelanem stanowym Rycerzy Kolumba w Polsce[24].

Konsekrował biskupa pomocniczego częstochowskiego Andrzeja Przybylskiego (2017). Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego kaliskiego Łukasza Buzuna (2014) i biskupa pomocniczego radomskiego Piotra Turzyńskiego (2015)[3].

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2010 Rada Powiatu w Szydłowcu nadała mu tytuł „Zasłużony dla Powiatu Szydłowieckiego”[25]. W 2007 otrzymał Medal Pamiątkowy „Pro Masovia”[26].

Przez Stowarzyszenie Wydawców Katolickich został wyróżniony nagrodami Feniks Specjalny (2017)[27] i Feniks Specjalny „Medialny” (2022)[28].

W 2012 został konfratrem zakonu paulinów[29], a w 2015 członkiem wspólnoty kanoników regularnych laterańskich[30].

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m Nota biograficzna Wacława Depy na stronie archidiecezji częstochowskiej. archiczest.pl. [dostęp 2019-08-09].
  2. Absolwenci w latach 1971–1972. liceum.webd.pl. [dostęp 2013-03-24].
  3. a b c Wacław Depo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2017-06-24]. (ang.).
  4. a b Ks. dr bp Wacław Depo – Drugi Pasterz Diecezji zamojsko-lubaczowskiej. konkatedra.zamojskolubaczowska.pl (arch.). [dostęp 2018-06-30].
  5. a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 62. ISBN 83-911554-0-4.
  6. Duszpasterze parafii Stromiec do 2011 roku. parafiastromiec.pl (arch.), 2011-03-31. [dostęp 2014-10-25].
  7. Bp Depo o pracach Rady Programowej Radia Maryja (wywiad). ekai.pl (arch.), 2006-09-29. [dostęp 2019-08-09].
  8. P. Chmieliński. Powołanie wymodlił na Jasnej Górze. „Niedziela”. nr 36/2006. s. 9. ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-03-24]. 
  9. a b Przychodzę z pokorą. ekai.pl (arch.), 2012-02-02. [dostęp 2019-08-09].
  10. VI rocznica ingresu abp. Wacława Depo. fiat.fm, 2018-02-02. [dostęp 2022-08-14].
  11. a b Zamość: ingres nowego biskupa zamojsko-lubaczowskiego W. Depo (opis). ekai.pl (arch.), 2006-09-09. [dostęp 2019-08-09].
  12. Rinuncia del vescovo di Zamość-Lubaczów (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2006-08-05. [dostęp 2013-12-22]. (wł.).
  13. Nominacja – ks. dr Wacław Depo biskupem zamojsko-lubaczowskim. episkopat.pl (arch.), 2006-08-05. [dostęp 2013-12-31].
  14. Ks. Depo biskupem zamojsko-lubaczowskim. ekai.pl (arch.), 2006-08-05. [dostęp 2019-08-09].
  15. Rinuncia dell'arcivescovo di Częstochowa (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2011-12-29. [dostęp 2013-12-22]. (wł.).
  16. Komunikat: Nowy metropolita częstochowski. episkopat.pl (arch.), 2011-12-29. [dostęp 2013-03-23].
  17. Abp Budzik: wszyscy i wciąż potrzebujemy nawrócenia. ekai.pl (arch.), 2012-06-29. [dostęp 2019-08-09].
  18. T. Gołąb: Bp Rafał Markowski przewodniczącym Rady ds. Środków Społecznego Przekazu KEP. warszawa.gosc.pl, 2022-06-06. [dostęp 2022-06-12].
  19. Delegat KEP przy Krajowej Radzie Katolików Świeckich. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-11].
  20. Wybory 359. Zebrania Plenarnego. episkopat.pl (arch.), 2012-10-05. [dostęp 2016-07-26].
  21. Wybory 393. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2022-10-12. [dostęp 2022-10-14].
  22. Wacław Depo na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-11].
  23. Nowy przewodniczący Rady Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu. ekai.pl (arch.), 2012-06-21. [dostęp 2019-08-09].
  24. Abp Wacław Depo Kapelanem Stanowym Rycerzy Kolumba w Polsce. niedziela.pl, 2017-06-08. [dostęp 2017-06-08].
  25. Uchwała Nr XXXIX/209/2010 Rady Powiatu w Szydłowcu. bip.szydlowiecpowiat.akcessnet.net, 2010-03-31. [dostęp 2019-08-09].
  26. Pro Masovia – 2007 r.. mazovia.pl. [dostęp 2021-07-26].
  27. Kard. Zenon Grocholewski i abp Wacław Depo laureatami nagrody FENIKS 2017. episkopat.pl, 2017-03-30. [dostęp 2022-12-06].
  28. Nagroda Feniks 2022 – wyniki. swk.pl. [dostęp 2022-12-06].
  29. Abp Depo dołączył do grona Konfratrów Zakonu Paulinów. wczestochowie.pl, 2012-12-10. [dostęp 2014-10-25].
  30. A. Mieczyńska: Abp Wacław Depo włączony we wspólnotę kanoników. fiat.fm, 2015-08-02. [dostęp 2015-08-05].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]